Zavrod Din

Dag allemaal

Vandaag was dan de grote dag aangebroken. Vanochtend om half acht ontbijt en daarna strak om 8.15 in de bus op weg naar Zavrod Drin. Een instelling waar 500 verstandelijk beperkte mensen wonen en een afdeling psychiatrie.

We kwamen aan en een aantal cliënten stonden ons al op te wachten in het oranje. Hollandia was aangekomen. Met een big smile en breed zwaaiend werden we begroet. Wat een welkom! We werden ontvangen door twee maatschappelijk werksters waarvan 1 een aardig woordje nederlands sprak. Al snel werden we in twee groepen verdeeld en kregen we een rondleiding door de instelling heen. De eerste indruk was dat het gebouw redelijk op orde was en schoon. De verschillende ruimtes waar de cliënten sliepen en overdag leefde was zeer indrukwekkend. In sommige slaapruimtes sliepen vier cliënten en leefde daar dan ook 365 dagen 24 uur. Ramen dicht… Dat raakte me enorm – hoe kan je nu als mens leven in een ruimte van vier bij vier 24 uur per dag. In Nederland gaan de cliënten 9 dagdelen naar dagbesteding en leven ze in een huis , vaak met een tuin en waar je geregeld erop uit gaat. We kwamen ook in ruimtes waar 10 cliënten zaten op een rij op een bank waar het stijf stond van de rook. Echt bijna elke cliënt rookt daar en continu. Kun je je voorstellen dat je dus 24 uur per dag leeft in deze atmosfeer.

De instelling bestaat uit een groot gebouw met drie verdiepingen die met een helling baan zijn verbonden. Da betekent dat een gemiddelde rolstoel gebruiker stevige spierballen ontwikkeld of dat de begeleiders stevige kuiten krijgen . Naast het gebouw staat een ander gebouw waar een aantal ateliers waren. Deze waren zeer aangenaam om te zien. De cliënten maken daar met hout, textiel van alles wat weer verkocht werd. Hier was dus een redelijk vergelijk.

Nadat we de gehandicaptenzorg hadden bekeken werden we meegenomen naar de psychiatrie . Dit was eigenlijk heel triest. Op 1 nacht staat 1 begeleider op 60 cliënten. Dat betekent dat de meeste elke nacht slaappillen kregen en overdag menig ander medicatie kregen. De blik in menig oog was dan ook zeer triest. Gelukkig waren er nog een aantal die contact zagen en zo werd ik al snel opgepikt door “Vincent van Gogh”, dit bleek een man te zijn die graag tekende en dat zeker niet slecht deed. Ik kreeg van hem een mooie tekening die ik thuis in Ede zal ophangen als aandenken. De meeste mannen die hier zaten hadden een oorlogstrauma opgelopen. Zoals wel vaker ervaar ik de psychiatrie als zwaar en depressief. Ik as dan ook wel weer blij dat we terug gingen naar de gehandicaptenzorg. Hier konden we gaan doen waar we zin in hadden. Met een aantal studenten ben ik naar de kinderafdeling gegaan. Het was mooi weer en we hadden zin om met een aantal kinderen naar buiten te gaan. Maar dit ging helaas niet, want het was veel te koud voor de kinderen vonden de begeleiders. Wij nog proberen dat we ze een jasje aan zouden doen, maar nee hoor het ging niet gebeuren. Dus toen zijn we maar gaan spelen en ondersteunen bij het eten. Ik heb een jongen van denk ik 15 eten gegeven en dat was dan weer fijn om te doen. Ik was lekker met hem bezig en samen hadden we veel lol en híj at met veel plezier en smaak zijn bord leeg. Ondertussen gaf de begeleidster twee andere eten zonder maar enig contact te zoeken met de kinderen. Wat bizar was dat….

Na de lunch zijn we naar een andere afdeling gegaan waar we gelukkig begeleidsters troffen die graag gebruik maakte van onze hulp. Met negen man en vrouw sterk namen we alle cliënten mee naar buiten waar inmiddels andere cliënten aan het voetballen, basketballen en aan het kleuren waren. Wat een middag hebben we gehad. Er werd heel veel contact gemaakt met de cliënten . wat een pracht gezicht was dat, ik heb genoten van het gemak die studenten neer zetten om samen met cliënten te spelen, te kleuren, muziek te maken en sport te beleven. Wauw wat een mooi gebaar konden we neerzetten met elkaar. Tegen vier uur moesten we helaas een ieder weer terug brengen en alles opruimen. Ik heb met menig student gesproken en de verhalen waren van heel veel indruk tot het fantastisch vinden om de ander te mogen ontmoeten en contact te maken.

In de groep studenten zitten vele van de opleiding maatschappelijke zorg en zij hebben via stage of werk al veel contact met cliënten gemaakt. Er zijn ook een aantal studenten mee van jeugdzorg en zij genieten ook. Zij hebben bijna tot geen ervaring met gehandicapten maar kozen ervoor om met ons mee te gaan naar Bosnië . En ook zij weten zich prima te vermaken. 

Avonds bij de evaluatie werden er mooie kwetsbare dingen gezegd door de studenten. Ze hadden mooie indringende indrukken opgedaan en veel beleefd. Een uitspraak van 1 van de studenten was dat het haar zo raakte dat de cliënten geen eigen persoonlijkheid hadden. Ze hadden geen eigen dekbed, geen persoonlijke bezittingen en geen eigen kleding.

Een dag om niet te vergeten en morgen zullen we terug keren om wederom mooie ervaringen op te doen